«Gorzkie żale przybywajcie, serca nasze przenikajcie.
Rozpłyńcie się, me źrenice, toczcie smutnych łez krynice.
Słońce, gwiazdy omdlewają, żałobą się pokrywają.
Płaczą rzewnie Aniołowie, a któż żałość ich wypowie?
Opoki się twarde krają, z grobów umarli powstają.»
«Cóż jest, pytam, co się dzieje? wszystko stworzenie truchleje!
Na ból męki Chrystusowej, żal przejmuje bez wymowy.
Uderz, Jezu, bez odwłoki, w twarde serc naszych opoki!
Jezu mój, we krwi ran swoich, obmyj duszę z grzechów moich!
Upał serca swego chłodzę, gdy w przepaść męki Twej wchodzę.»